Το Νερό της Πισίνας και Η Χημική του Σύνθεση

Το νερό αποτελεί μια βασική ένωση υδρογόνου και οξυγόνου με τον χημικό τύπο H₂O. Στις πισίνες, όμως, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι ουσίες, τα άλατα και οι μικροοργανισμοί που διαλύονται σε αυτό και επηρεάζουν την ποιότητά του.

Σε αυτό το άρθρο, θα εξηγήσουμε με απλά λόγια τους βασικούς χημικούς παράγοντες που επηρεάζουν το νερό της πισίνας, ώστε ο καθένας να μπορεί να βελτιώσει και να διατηρήσει την καθαρότητά του. Οι κύριοι παράγοντες που πρέπει να ελέγχονται τακτικά περιλαμβάνουν:

1. ΡΗ: Ο Βασικός Δείκτης Οξύτητας και Αλκαλικότητας

Το ΡΗ είναι ο δείκτης που δείχνει αν το νερό είναι όξινο ή αλκαλικό, με τιμές που κυμαίνονται από 0 έως 14. Η τιμή 7 θεωρείται ουδέτερη. Όταν το ΡΗ είναι χαμηλότερο από 7, το νερό είναι όξινο, ενώ αν είναι υψηλότερο, θεωρείται αλκαλικό.

  • Χαμηλό ΡΗ – Όξινο Νερό:
    Το όξινο νερό μπορεί να προκαλέσει φθορά στην εσωτερική επένδυση της πισίνας, διάβρωση αρμών και μεταλλικών εξαρτημάτων. Μπορεί επίσης να προκαλέσει ερεθισμούς στα μάτια, στο δέρμα και στις βλεννογόνες μεμβράνες των κολυμβητών. Συχνά, η έντονη μυρωδιά χλωρίου συνδέεται με χαμηλό ΡΗ και όχι με υπερβολική ποσότητα χλωρίου.

  • Υψηλό ΡΗ – Αλκαλικό Νερό:
    Όταν το ΡΗ είναι υψηλό, η αποτελεσματικότητα του χλωρίου μειώνεται σημαντικά. Για παράδειγμα, σε ΡΗ 8, μόνο το 20% του χλωρίου παραμένει δραστικό. Επιπλέον, μπορεί να προκληθεί απόθεση αλάτων, θολότητα και μείωση της διάρκειας ζωής του φίλτρου.

2. Αλκαλικότητα: Σταθεροποιώντας το ΡΗ

Η αλκαλικότητα δείχνει την ποσότητα αλκαλικών στοιχείων που είναι διαλυμένα στο νερό. Το ιδανικό επίπεδο κυμαίνεται μεταξύ 100-150 ppm (μέρη ανά εκατομμύριο).

  • Χαμηλή Αλκαλικότητα: Προκαλεί ασταθή τιμή ΡΗ, διάβρωση και λεκέδες στην επένδυση της πισίνας.

  • Υψηλή Αλκαλικότητα: Δυσκολεύει τη ρύθμιση του ΡΗ και προκαλεί επικάθιση αλάτων.

3. Σκληρότητα Νερού: Η Επίδραση του Ασβεστίου και του Μαγνησίου

Η σκληρότητα του νερού σχετίζεται με την ποσότητα ασβεστίου και μαγνησίου που περιέχει και μετριέται σε ppm ή γαλλικούς βαθμούς (°F).

  • Μέση σκληρότητα (150-200 ppm): Ιδανική για τις πισίνες.

  • Υψηλή σκληρότητα (200-300 ppm): Μπορεί να προκαλέσει επικάθιση αλάτων και θολότητα.

4. Συνολικά Διαλυμένα Στερεά (TDS)

Τα διαλυμένα στερεά μετρώνται σε ppm και χαρακτηρίζουν την ποιότητα του νερού. Όταν το TDS ξεπεράσει τα 3.000 ppm, συνιστάται η αντικατάσταση του νερού της πισίνας.

5. Άλγη: Αντιμετώπιση και Πρόληψη

Η άλγη είναι υδρόβια μικροοργανισμοί με πράσινο ή καφέ χρώμα. Εμφανίζεται αρχικά σε μορφή λεκέδων στον πυθμένα ή στους αρμούς και αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, πολλαπλασιάζεται, καθιστώντας το νερό ολισθηρό και δυσάρεστο στην όψη. Η χρήση αλγοκτόνου είναι απαραίτητη για την εξάλειψή της.

6. Διαλυμένα Μέταλλα

Τα μέταλλα όπως το μαγγάνιο, ο σίδηρος και ο χαλκός, αν και ακίνδυνα σε μικρές ποσότητες, μπορούν να προκαλέσουν χρωματισμούς και θολότητα στο νερό. Τα μέταλλα αφαιρούνται μέσω της οξείδωσης και του φιλτραρίσματος.

7. Βακτήρια και Ιοί: Απαραίτητη Απολύμανση

Τα βακτήρια και οι ιοί εισέρχονται στην πισίνα μέσω των κολυμβητών και του περιβάλλοντος. Για να διασφαλιστεί η υγιεινή, είναι απαραίτητος ο τακτικός έλεγχος των χημικών παραμέτρων του νερού και η χρήση απολυμαντικών όπως το χλώριο.

8. Ανάλυση Νερού και Χρήση Τεστ Κιτ

Ο τακτικός έλεγχος του χλωρίου και του ΡΗ είναι κρίσιμος για τη διατήρηση της ποιότητας του νερού. Το δείγμα πρέπει να λαμβάνεται σε βάθος 20-30 εκ. και να εξετάζεται με το σχετικό Τεστ Κιτ, συγκρίνοντας τις ενδείξεις χλωρίου (0.5-1 ppm) και ΡΗ (7.2-7.6).

  • Οδηγίες Χρήσης Τεστ Κιτ:

    1. Γεμίστε τους σωλήνες του κιτ με δείγμα νερού.

    2. Προσθέστε 5 σταγόνες από το λευκό υγρό για μέτρηση χλωρίου και 5 σταγόνες από το κόκκινο υγρό για μέτρηση ΡΗ.

    3. Συγκρίνετε τις ενδείξεις με τις αντίστοιχες κλίμακες και προσαρμόστε τη δόση χλωρίου αν χρειάζεται.